İnancım yetmedi
Ben hiç böylesini düşünemedim
Ya düşünseydim iyi mi olacaktı?

Tüm bu gerçekler bile yetmiyor
Dilimdeki sızı geçmiyor

Ne kadar alışkınmışım tüm bunlara
Siz yargıya vardığınız sürecinizde
Ben umutluydum

Siz anlamaya değil anlatmaya çalışırken
Ben umut çiçekleri büyütüyordum
Kışı getirdiniz bahçeme
Ve bahçemin açık kapısından itilerek girdi soğuk
Hüdhüd geldi kulağıma fısıldadı
Bahar dedi geliyor
Ben hiç gördüm mü ki baharı dedim
Çiçekler baharda büyür dedi
Ah zavallı umut çiçeklerim
Ah benim güzellerim güzel kokulularım
Ah canım benim ahh





T.T

İlham Kedisinin Günlüğü ' nden Apartman Sohbetleri :)

  İlham Kedisinin Günlüğü' nün yazarı tatlış mı tatlış bir insandır, onun paylaşımlarında da bu tatlışlığı gördüm ve katılmak istedim. 😇 Şimdi sizlere katılmak istediğim paylaşımdan İlham kedisi ne yorumda bulunmuş ondan bahsetmek istiyorum.

'' Bi insan yedisinde ne ise yetmişinde de odur denir ya, hakikaten de öyle bence. Ben çocukken de kendi dünyası olan ve o dünyada mutlu mesut yaşayan bir kızdım. Büyüdüm ve yine aynı motivasyonda hayatımı yaşıyorum. Çocukken yaşadığım dünyadan taşındım tabii ama, şimdiki de bir çoklarının yaşadığı dünyaya göre daha keyifli, daha kendi halinde ve itiraf etmek gerekirse daha yaşanılası.'' 

  İlham Kedisi'nin yorumlarını okuyunca ben de kendimi onda buldum, işin aslı sanıyorum birçoğumuz çocukluğumuzu kendi kendimizeyken bir şekilde eğlenicek bir şey bularak, aslında tüm yaratıcılığımızı kullandığımız anlarımızla geçirdik ya da geçirmeye çalıştık. Çocukluk bu, en güzel zaman, aramızdan kimileri kötü hatırlasa da geçen zamanı, orada küçük benliğimizi bıraktığımızı düşünüyor olabilir ama saçmalamayalım!! O çocuk hala bizimle ve hayatı bir oyun haline getirmek, mutlu olmak için çıldırıyor! 🙆🙆😊 
  Belki de bu çocuk yanımdır bu paylaşıma katılma sebebim kim bilir ve katılmak isteyen herkesi  →buraya bekliyoruz. 


Vee şimdi bu paylaşımın içeriğine geldik. Burada sorular olacak şu şekilde.  Ben bu sorulardan birkaçını cevaplayacağım. Herkes katılabilir bu paylaşıma şimdiden herkese iyi okumalar!! :)

1.     Nasıl bir apartmanda büyüdün?

2.     Çocukluk eğlencen neydi?

3.     Yedi yaş pantolonunu bulsak cebinden ne çıkardı?

4.     Çocukluk kahramanın kimdir?

5.     Gereksiz bir yeteneğin var mı?

1. Sekiz katlı iki apartmanın yapışık olduğu bir yerdeydi dairemiz. Di diyorum sanki burada oturmuyormuşum gibi 😃 Evet hala aynı yerde yaşıyorum fakat o çocukluk arkadaşlarımın çoğu başka yerlerde hatta şöyle bahsedeyim; ilk zamanlar birkaç arkadaşım vardı az kişi olduğumuz için oyun oynayamıyorduk daha sonra taşınan bir aile ile yeni bir arkadaş edindik ve o arkadaşımın kuzenleri de dahil olduklarında daha da arttık ve deli gibi sokaktaydık, oynamadığımız oyun kalmamıştır herhalde. Hatta bir gün hatırlıyorum hala kafamda o gün nasıl böyle bir şey olduğuna karşın şüphelerim devam etmekte 😃 Olan şey şu, yine ben dışarı çıkmıştım oyun oynamaya ve sabah saati, hava kapalıydı, biz oyuna öyle bir dalmışız ki annem balkondan bana akşam yemeği için seslenmişti !😮    İşte o zaman, zamanın göreliliğini anlamış olmalıyım. 😜

2. Çocukluk eğlencem sanırım kimse yokken aynanın karşısında müzik eşliğinde dans etmekti.

Bu da sanırım değişmeyen şeylerden biri bende 😃 çünkü hala sıkıldığım da ihtiyaç duyduğumda kulaklıkları takıp dans etmeyi seviyorum.

3. Yedi yaş pantolonumu bulsak cebinden ne çıkar? sorusunu okur okumaz gözüme hemen şu şıpsevdi sakızlar varya direkt o geldi gözümün önüne hakikaten. 😁

4.Çocukluk kahramanım üzerine düşündüm ama pek bişey çıkmadı :D Gördüğüm şeylerin belli başlı özelliklerini beğenirdim, birinin saçını birinin savaşçı kişiliğini gibi... ha bak savaşçı kişilik diyince, Zeyna geldi gözümün önüne beğenirdim kendilerini 😃

5. Hahah bunu ablam okursa çok gülecek 😃 Gereksiz bir yeteneğim var evet, küçüklüğümden beri ablam bunu yapmaya çalışıp yapamazdı, ben yapardım. Göbeğimi dalga gibi oynatmak gerçekten gereksiz bir yetenek. 😃

((:

 

  Günaydın deme heyecanıyla kalktı küçük kız yatağından... Küçük yüreğinde mutluluk duygusu dalga dalga yayılıyor,tüm dünyadaki çiçekleri dans ettiriyordu...
   Çiçekler dans ettikçe mis kokular yayılıyordu etrafa. O sabah o kokuyu herkes duymuştu. Bir anlık çiçek kokusu tebessüm ettirmişti kalbi sızlayanları...

  Bu anlık sezişte, o ana saklanan sukunet duygusu çepeçevre sarmışken herkesin etrafını, ne acımasızdı ki hayat, görünene dokunamıyordu... Ne bir ferte ne bir kalbe...

                                                                                                                                T.T

Gökyüzündekiler

Hiç dilek fenerim olmadı,
Ama şahit oldum dilek fenerine...
Dilekler dilendi
Tutuldu fener, yaktılar ateşini
Bıraktılar gökyüzüne...

Sen de dilek fenerim oldun
Dilediğim oldun gökyüzüne bırakılmış...





T.T

Kurumuş Çiçek

Yazık olmuş ya da belkide olan olmuştu çoktan.
Olası şey en olması gereken şeydi belkide.
Ya da herkes hakkettiğini mi yaşardı?

Ya da kimse yaşayamamıştı.
İnsan nasıl ve neyle yaşardı ki?

Zaman...
Zaman bizi yaşatıyor. Zaman öğretiyor.
Zaman bir rehber.

Zamanın öğrettiklerinden;
Sen her gün değişiyorsun, güzelleşiyorsun, büyüyorsun.
Her gün değiş, her gün bir öncekinden farklı düşlerin olsun...
Ya da sözlerin olsun yazmayı bekleyen,
Ama en çok hayallerin olsun kurulmayı bekleyen.





T.T

  Oturmuş sigaramı içiyorum. Karnım gurulduyor, acıkmışım...
Kalkıp buzdolabını açıyorum, bir kasedeki salçayı çıkarıp banıyorum ekmeğimi.Sonra masama geçip dışarıdan gelen bebek ağlamasını işitiyorum. Uzun bir sure ağlıyor.
  Masamda kalmış tek çikolata tanesini ağzıma atıyorum.Salçanın üzerine çikolata tadıyorum.







                                                                                                                      T.T

Bu Akşam

Rakı sofrasında üç beş yaşanmış hayatlar, keyif sürmeye çalışıyorlar.
Kim bilir her insan sarhoşluğunu hangi duygularla sürdürür,yaşar,tadı midesinden damağına uzanır...




                                                                                                                            T.T