Arınma

   

        Meditasyona oturmuş bir insan.
Yanına yaklaştıkça çevresini aydınlatan bir ışık gibi parlamaktaydı. Sanki tüm sükunet, huzur onunlaydı.Bütün doğa onu izliyordu sanki.
Ağaçlar ona eğilmeye çalışıyordu dallarıyla. Uzaklardan gelen kuşlar dalların arasında uyukluyorlardı, adeta yol yorgunluklarını atmaya çalışırcasına...

       Bu ışık saçan insan huzuru barındırmasına karşın ona kendini kaptıramayanlar, kendi zihinlerindeki kasveti daha çok hatırlar oldular. Geçmişlerindeki, hatırlarında kalan o negatif sarmalın içinde içleri bunaldı. Sıkıntıları o kadar fazlaydı ki kalplerini huzur kaplamıyor daha bir huzursuzluk bir korku....

Hissettikleri bulantı kendilerini oradan uzaklaştırmaya yönlendiriyordu. Kimileri uzaklaştı ve bütün çirkin düşüncelerini ortaya kusarken kendileri farkında olmadan hatırladıkları korkuyla çekip gittiler.

       Meditasyon hala devam ediyordu tek insanda.
Aşıklar vardı onlar öyle delicesine kaptırmışlardı ki! Ruhları sanki dans ediyordu gökyüzünü delip algılanamayan ama hissettiren bir birliktelikle...Gözleri kapalı duranların suratlarındaki mutlu bir yumuşak tebessüm, içlerine çekiyordu onlar gibi bağımsız ve çamursuz zihinleri...

    Burası herkesin eviydi, ama evi kabul edenlerin...






                                                                                                           T.T